Een mooie dag in Oost-Bali

26-09-2011. Wij zijn de dag begonnen met ons te verbazen over de (vr)eetgewoonten van Cninezen. Als je dit niet zelf gezien hebt kun je het nauwelijks geloven. Ze halen massaal gebakken eieren, omeletten, mie, vruchten enz. tot er geen leeg plekje meer op de tafel te zie  is. Dan prikt men de omelet aan een vork en het ding wordt dan soms van de vork afgehapt (dat is dan netjes), maar meestal in één lange teug naar binnen geslurpt met veel lawaai (smerig). Meestal worden dan de mie en de meloen er direct achteraan naar binnen gepropt waarbij ondertussen net zo gemakkelijk de lepel van de buuruurman/buurvrouw wordt geleend en even later weer wordt terug gelegd waarna die buurman/buurvrouw weer door kan gaan met eten. Ondertussen wordt de eetzaal gevuld met het gezellige geluid van boerende en smakkende chinezen. Ja, ook de achtergrond muziek verzorgen ze zelf. Als men dan uitgevreten is wordt de Grote Opruim Dienst er bij geroepen. Vele karretjes met dienbladen vol met voer die de chineze varkens niet meer naar binnen wisten te werken worden afgevoerd. Van die hoeveelheid kunnen naar mijn mening tientallen mensen in de kampongs nog dagen leven. Het is een vreemd volk. Bij het zwembad wordt bij donker een lint gespannen om aan te geven dat er niet gezwommen mag worden. En wat gebeurt er? De chinezen gaan bij donker massaal door het lint en proberen zoveel mogelijk water in zo kort mogelijke tijd uit het zwembad te krijgen. Ook vinden de chinezen het geweldig om hun zwemkleding te showen in het restaurant. Daar werd gisteren gelukkig een einde aan gemaakt door ze weg te sturen. Tot zo ver China.Vandaag hebben we de volgende route gereden. Van Sanur via Klungkung, Ciandidasa, Tenganan, Amplapura, Amed, Tegal Besar weer terug naar Sanur.Eerst naar Klungkung waar de gerechtshal 'Kertha Gosa' staat. Het is een paviljoen met 6 antieke stoelen waar door de Brahmaanse rechters in naam van de koning recht werd gesproken. De plafonds zijn beschilderd in wajangstijl. Verder is het complex voorzien van een drijvende receptiehal van de koninklijke famile Bale Kambang. Door naar Tenganan, een kampong van de Bali Aga. Dit is een gesloten dorpsgemeenschap. Uit DNA-onderzoek door een zwitserse arts is gebleken dat de genetische eigenschappen van de bewoners overeenkomst met de bewoners van Orissa in India. In het dorp gelden strenge regels. Er mag alleen getrouwd worden met mensen uit het eigen dorp. Als iemand trouwd met iemand van buiten het dorp moet diegene kok buiten het dorp gaan wonen. Als er dan kinderen worden geboren uit zo'n huwelijk mogen die wel weer in het dorp komen wonen. Zo blijft inteelt toch nog redelijk onder controle. Alle materialen en gebouwen in het dorp zijn collectief goed. De vrouwen zijn de baas en het land wordt bewerkt door de bannelingen of bewoners van andere dorpen. Ze krijgen daarvoor de helft van de opbrengst. De mannen maken een  verkopen rijstwijn en kunstartikelen van hout. Het enige oude gebruikt wat ze  afgeschaft hebben is dat ze de doden niet meer aan de elementen en de gieren overlaten maar gewoon begraven. Na een lunch aan het strand bij Puri Padan, waar de gado gado heerlijk was, zijn we de bergen in gegaan naar Ujung. Het waterpaleis Taman Sukasada Ujung, van de laatste vorst, was het recreatieoord voor de koninklijke familie en ontvangstplaats voor hooggeplaatste gasten. Na een eruptie van de Gunung Agung in 1962 en een aardbeving in 1979 was het volledig verwoest. In 2002 is het naar origineel ontwerp weer helemaal herbouwd. Na dit bezoek door naar Tirtaganaga. Weer een waterpaleis. Ditmaal één die nog geopend is door gouverneur Boon t.g.v. De troonaanvaarding door Koningin Juliana in 1948. In deze omgeving zien we steeds de Gunung Agung op de achtergrond. Deze vulkaan is de hoogste berg van Bali en is 3142 meter hoog. De top, die volledig conisch is, bestaat uit een krater die vaak in nevelen is gehuld. De berg is de woonplaats van Shiva, de God die het leven beschermd en vernietigd. De vulkaaan is nog steeds actief. Door naar Amed wat bekend staat om de mooie koraalriffen. Er wordt hier veel gedoken. Ook was hier een zoutwinningsbedrijfje. Het is een éénmansbedrijf van een oude man. Hij haalt water uit de zee en doet dit in zandbekkens. Als het water gezakt is wordt de bovenste laag geharkt en met twee plankjes er af geschept en in grote baken gedaan. Daar komt weer zeewater bij. Met de voeten wordt dit gestampt en het aldus gefilterde water wordt ogevangen in een bak. Dat wordt dan in droogbakken van boomstammen gedaan om te laten verdampenin de zon. Het grofkorrelige zout blijft dan over. Het gehele proces duurt drie dagen. We gingne hierna door naar de kampong van Rai. Hierover doe ik later verslag. Tot gauw.