Naar Albaniė op de zevende dag

Om 09:05 uur vertrekken we met de bus naar Albanië. We reizen met nog 32 mensen en 2 gidsen. Om 09:45 zijn we bij de grensovergang aan de Macedonische kant. Deze controle ging redelijk snel en toen door een stukje niemandsland naar de grensovergang van Albanië. Eerst werd de bus gecontroleerd, want stel je toch eens voor dat al die toeristen de laadruimten volgestouwd hadden met verboden spullen. Daarna werden alle paspoorten zorgvuldig gecontroleerd. Om goed elf uur blijkt uiteindelijk alles in orde en mogen we verder rijden. We rijden door tot Pogradec waar we koffie gaan drinken. We krijgen er Tres Leches bij. Dat is melkcake met een laagje caramel er over. Heel lekker. Hierna een wandeling door de stad waarbij het contrast tussen arm en meer welgesteld opvallend is. Sommige families wonen in een flatje met een woonoppervlakte van 9 m2. Ze hebben meestal alleen een houtkachel en voor 1 m3 hout moeten ze ongeveer omgerekend 40 euro betalen. Bij een gemiddelde winter is men ongeveer 16 m3 hout nodig. En als een gemiddeld maandinkomen dan ongeveer 150 euro is dan weet je het wel. Geen vetpot dus. Er is veel werkloosheid in Albanië. 30 procent van de beroepsbevolking heeft geen werk. Sommige mannen -vrouwen mogen niet werken, die zorgen voor het huishouden en de kinderen- hebben dit handig opgelost. Ze staat met hun fiets, of bromfiets als de zaken al iets beter gaan, langs de kant van de weg. Ze hebben achterop hun fiets dan een handzaag of elektrische zaag en verhuren zich dan aan wie dat maar wil om hout te zagen. Een soort dagloners dus. Maar veel zoden zal dat niet aan dijk zetten want de meesten van die mannen verdoen hun wachttijd met het drinken van wat ongetwijfeld een alcoholische versnapering zal zijn. Het is overal goed te zien dat Albanië lange tijd heel geïsoleerd was van de rest van wereld. Verdiep je maar eens in de jongste geschiedenis van het land. Er is nog een hele inhaalslag te maken. Overal in het land zijn ook nog de bunkers te zien, zo'n 700.000 door het hele land, die gebouwd zijn in de tijd van het atheïstische dictatoriale regiem wat het land jarenlang in de greep hield en de bevolking onderdrukte en dom hield. Sinds 1985 worden de banden met andere landen aangehaald en wordt de infrastructuur van het land beetje bij beetje aangepakt. Verder langs de route hier en daar uitgestapt om dorpjes te bekijken en ons te verwonderen dat de mensen hier nog leven zoals dat bij ons in het begin van 20e eeuw moet zijn geweest. Het voert te ver om alles wat we gezien en gehoord hebben hier op te schrijven. Nadat we verder naar het noorden weer bij de grens met Macedonië kwamen herhaalde zich daar hetzelfde ritueel van wachten. Maar onze twee lieftallige vrouwelijke gidsen wierpen hun charmes in de strijd en boden aan om mee te helpen de paspoorten te stempelen. Dat vonden de douaniers wel leuk en zodoende vertrokken we nog vrij snel voor het laatste stukje naar Ohrid. Het was een mooie en leerzame dag. Tot de volgende keer.